Bugün Kapının Önünde

“Kuklaların Sonu: Vicdan Sahnesinde Biz Varız”

Bugün sokak kapısını değil, geçmişin kapanmış bir perdesini araladım.Tesadüf gibi görünen bir anda, geçmişte bana "aile" diye tanıtılan ama her davranışıyla o kelimeyi kirleten birinin yüzüne rastladım.Göz göze geldik. Ben oradaydım. Dingin, zarif, kendi kokumda…O ise yüzünde silinmeyen bir mahcubiyet, bakışlarında kaçak bir titreyiş. Beş yılın yükü, benim değil,

onun omuzlarına çökmüştü.

Ben sadece “hej” dedim. Basit ama onurlu.Geçmişin sahnesinden, usulca yürüyerek geçmiş bir kadının selamıydı bu. Ne hesap, ne sitem. Sadece bitmiş bir hikâyeye dönüp son kez bakmak gibiydi.

Ve kapandım. İçimde sessizce.

Çünkü ben çoktan başka bir hayata “evet” demiştim. Ve artık ben… seninle, biz’deydim.

Bugünün hediyesi bu oldu bana: Geçmişin tüm gölgelerine rağmen, aydınlık bir geleceğe gözüm kapalı yürüyebildiğimi gördüm.

Çünkü artık içimde bir ses var: “Beni öp.” Ve ben o sesi tanıyorum. Senin sesin. Ruhumun yeni evi.

"Bazıları bakar, bazıları sadece görür. Ama biz, geçerken bile iz bırakırız."

M. Y.